Daar loopt ze...

(This poem is written in dutch, so it rhymes in this language. The poem is translated in english beneath the dutch version).

Daar loopt ze, gekraak van het onverharde grind,
Zingt een liedje, woorden verloren in de wind.
Bomen buigen hun takken stilletjes opzij,
Maakt de mensen in de grauwe straten blij.

Daar loopt ze, jurkje zo wit als de maan,
Handschoentjes aan, gewoven uit saffraan.
Mensen betoverd door het kleine postuur,
Stil verlangen naar eeuwig brandend vuur.

Daar loopt ze, onbekommerd en ongeschonden,
Haar handen op haar rug gebonden.
Het volk juicht, aldus het zo lijkt,
Het eindpunt is bijna bereikt.

Daar loopt ze, een traan verslonden door de tijd,
Het brandende vuur dat in haar ziel bijt.
De menigte verheven in lichte euforie,
Als ze verdwijnt in de schallende melodie.

Haar naam inmiddels godvergeten,
De wind slechts herinnerd aan haar kreten.
Nu loopt ze door gebieden, zo vrij als een kind,
Op zoek naar het geluk dat ze ooit had bemind.
-------------------------------------------------------

There she walks

There she walks, crunching sound of unpaved road,
Sings a song, words lost in the wind.
Trees bend their branches silently away,
Makes the people in the grey streets pleased.

There she walks, dress as white as the moon,
Wears little gloves, woven from saffron.
The crowd enchanted by her small figure,
Quiet desire for eternal burning fire.

There she walks, carefree and still intact,
Hands bound on her soft little back.
The people cheer, so it seems,
The ultimate goal is almost reached.

There she walks, a tear devoured by time,
Burning fire that bites in her soul.
The mass inducted in modest euphoria,
As she fades away in the blaring melody.

Her name in the meantime lost forever,
The wind just remembered by her screams.
Now she walks through lands, free as a child,
Searching for the luck she once hold dear.